پـشت پـنـجـره

         پـشت پـنـجـره 

هــی پـشـت ِ پـنـجــره می آیـم

شـایـد ، نـشــانـی از تـــو بـجــویــَم

هــی پـشت ِ پنجـــره می آیم

شاید ، شـمـیـم ِ پـیـرهـنـت را

کالسـکـه ی نـســیــم ، فـرو آرَد ...

هــی چـشـم ِ خـود ، بـه جــادّه می دوزم 

زان دور دست ِ سـاکـــت و وَهــم آلـــود

گــــرد و غـبــار ِ پــای ِ ســـواری نیـسـت ؟

آیـــا ، کبــوتــر ِ صـحـرایــی

زانـســوی ِ ابــری ِ بــارانــی

مـکـتــوب ِ یــار ؛ 

نـیـاورده ســت ؟

.....

هــی پشـت ِ پـنجــره می آیم 

هـی پـشـت ِ پنجــره می آیـــم ... 

شعر عاشقانه

(شعر بر گزیده) آن دم که با تو ام

 آن دم که با تو  ام

ای آنکه زنده از نفس توست جان من
 آن دم که با تو‌ام، همه عالم ازان من

آن دم که با توام، پِرم از شعر و از شراب
می‌ریزد آبشار غزل از زبان من

آن دم که با توام، سبکم مثل ابرها
سیمرغ کی‌ رسد به بلندآسمان من

بنگر طلوع خنده‌ی خورشید بر لبم
زان روشنی که کاشتی ای باغبان من!

با تو سخن ز مهر تو گفتن چه حاجت است؟
خود خوانده‌ای به گوش من این، مهربان من

به نام عشق

من را به غیر عشق به نامی صدا نکن

غم را دوباره وارد این ماجرا نکن

بیهوده پشت پا به غزلهای من نزن

با خاطرات خوب من اینگونه تا نکن

موهات را ببند دلم را تکان نده

در من دوباره فتنه و بلوا به پا نکن

من در کنار توست اگر چشم وا کنی

خود را اسیر پیچ و خم جاده ها نکن

بگذار شهر سرخوش زیبائیت شود

تنها به وصف آینه ها اکتفا نکن

امشب برای ماندنمان استخاره کن

اما به آیه های بدش اعتنا نکن....

غم پنهان ( شعر عاشقانه )

غم پنهان  ( شعر عاشقانه ) 

تو می رسی و غمی پنهان همیشه پشت سرت جاری

همیشه طرح قدم هایت شبیه روز عزاداری

تو می نشینی و بین ما نشسته پیکر مغمومی

غریب وخسته و خاک آلود؛ به فکر چاره ناچاری

شبیه جنگل انبوهی که گر گرفته از اندوهِ -

هجوم لشکر چنگیزی... گواهت این غم تاتاری

بیا و گریه نکن در خود که شانه های زمین خیسند

مرا تحمل باران نیست؛ تو را شهامت خودداری

همین که چشم خدا باز است به روی هرچه که پیش آید

ببین چه مرهم  شیرینیست  برای سختی و دشواری!!

کمی پرنده اگر باشی در آسمان دلم هستی

رفیق ماهی و مهتابی؛عزیز سرو وسپیداری...

چقدر منتظرت بودم !ببینمت کمی آسوده...

دوباره آمده ای اما؛ همان همیشه عزاداری!

شعر های زیبا و عاشقانه

شعر های زیبا و عاشقانه 

من منتظرت شدم ولی در نزدی

بر زخم دلم گل معطر نزدی

گفتی که اگر شود می آیم اما

مرد این دل و آخرش به او سر نزدی

 

هر چه بر من گذشت حقم بود من از این بیشتر سزاوارم تو گناهی نداری ای زیبا مرگ بر من که دوستت دارم



در جوانی غصه خوردم هیچ کس یادم نکرد / در قفس ماندم ولی صیاد آزادم نکرد / آتش عشقت چنان از زندگی سیرم بکرد / آرزوی مرگ کردم مرگ هم یادم نکرد.

باغ نگاه

گل مــی کنـــد به باغ نگـاهت جـوانیم

وقــتی بروی دامـــن خـــود می نشانیم

داغ جنون قـــطره ی اشــکم به چشم تو

هر چند از دو چـشم خودت می چکانیم

مـن عابـــر شــکســته دل خـلوت تو ام

تا بیـکران چشــم خـــودت مــی کشانیم

یک مشـت بغض یخ زده تفسیر می کند

انـــــدوه و درد غربــت بــی همــزبانیم

وقــتی پـرید رنگ تو از پشت قصه ها

تصــویر شد نهـــایت رنـــگــین کـمانیم

تو، آن گلی که می شــکفی در خیال من

پُر می شود زعطر خوشــت زنــدگانیم

در کـهــکشان چـشم تو گم می شود دلم

سرگـشتـــه در نــــهایــتی از بی نشانیم

زیــبـــاترین ردیف غـــزلهای من توئی

ای یـــــار ســــرو قـــامت ابـرو کمانیم

حـــالا بیـــا و غــربت ما را مرور کن

ای یــــادگــــــار وســعت سبـز جوانیم

شعرهایی منتخب از امیر خسرو دهلوی

اولین بیت هر شعر در ذیل آمده است. لطفا برای مشاهده شعر کامل بر روی ابیات ، کلیک کنید 

دوست میدارم چو طفل کور دل آدینه را

بس که خوشدل با غم شبهای در خویش را

او مراکشت شدم زنده مپو یید مرا

گم شدم در سر آن کوی مجویید مرا

گذری کن که زغم راه گذر نیست مرا

خبرت هست ؟ که از خویش خبر نیست مرا

سخنی بگوی و از لب شکری نمای مارا

قدری بخند و ازرخ قمری نمای ما را!

دستوریی خنده لب جان‌فزای را

جان برلب است عاشق بخت آزمای را

کزو مپوش گل نو دمیده‌ی خود را

شفاعت آمدم ای دوست دیده‌ی خود را

نمونه گشت جهان بوستان مینو را

بهار پرده بر انداخت روی نیکو را

ور نرنجد لب چو شکر او را

ای صبا بوسه زن ز من در او را

وی دیده گر صفرا کنم آبی بزن این خاک را

ای باد برقع برفگن آن روی آتش‌ناک را

پندی بده دو نرگس خون‌خوار خویش را

آورده‌ام شفیع دل زار خویش را

چشم ز رخسان مکن عارض همچو سیم را

بس بود این که سوی خود راه دهی نسیم را

شد وقت عیش دوستان آن لاله و ریحان کجا؟

بشگفت گل در بوستان آن غنچه‌ی خندان کجا؟

مرا بگذار تا می بینم آن سرو خرامان را

برو ای باد و پیش دیگران ده جلوه بستان را

تا کلک صورت بشکند این عقل رنگ آمیز را

برقع برافگن ای پری حسن بلاانگیز را

کنون هم هشت شب لیکن سیاه ازدود یاربها

بسی شب با مهی بودم کجا شد آن همه شبها

که تا دگر نکند غنچه زهر خند آنجا

چو در چمن روی از خنده لب مبند آنجا

آخر پرحمت باز کن آن چشم خواب آلوده را

جانا به پرسش یاد کن رو زی من گم بوده را

که در کوی فراموشان گذرشد یار زیبا را

چه اقبالست این یارب که دولت داده‌ای ما را

مشکن به ناز سلسله‌ی مشک ناب را

دیوانه میکنی دل و جان خراب را

تنم از بی‌دلی بیچاره شد بیچاره تر بادا